Πρόσφατα, μία συνάδελφος χώρισε από το σύντροφό της, με τον οποίον είχαν 13 χρόνια σχέση / συγκατοίκηση και τρεις γάτες. Στο γραφείο έπεσε παγωμάρα όταν μας το ανακοίνωσε ψύχραιμα, ενώ φτιάχναμε καφέ και χαλαρώναμε μετά το μεσημεριανό.
Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες αλλά αναμενόμενες: «θα τα ξαναβρείτε, σιγά», «αυτός θα χάσει» «και τώρα, πού θα βρεις άλλον, δεν υπάρχουν άντρες, είσαι και 41», «καλά και έτσι πετάς 13 χρόνια;»
Τα σχόλια κλιμακώνονταν σε τόνο και «ύφος ενδιαφέροντος», όσο η φίλη και συνάδελφος, έδειχνε άνετη και ήρεμη, εντελώς συνειδητοποιημένη με την απόφασή της.
Δεν φοβόταν την αλλαγή στη ζωή της και κυρίως δεν φοβόταν να μείνει μόνη της, αυτό δηλαδή που της έλεγαν με άλλα λόγια οι υπόλοιπες γυναίκες στο γραφείο. «Θα μείνεις μόνη σου και πώς θα ζήσεις;». Μας εξήγησε ότι η σχέση αυτή δεν της έδινε κάτι σημαντικό τα τελευταία χρόνια, δεν προχωρούσε, δεν υπήρχαν κοινοί στόχοι, κοινά όνειρα. Έλειπε η χαρά.
Ξεκίνησε, λοιπόν όπως μας είπε να κάνει πράγματα μόνη της, αφού ούτως ή άλλως δεν υπήρχε προθυμία από τον σύντροφό της για το «μαζί».
Πήγαινε για μπάνια στη θάλασσα, μόνη της το απόγευμα μετά τη δουλειά, σε εκθέσεις φωτογραφίας, για ποτό με φίλες, πέρασε υπέροχα σε ένα ταξίδι με τη δουλειά, όπου επικοινωνούσε μόνο γραπτά και μία φορά την ημέρα με το σύντροφό της, χωρίς να της λείπει.
Και τότε της ήταν πολύ ξεκάθαρο, ότι περνούσε μόνη της πολύ καλά, πολύ γεμάτη και αποδοτική ζωή, που δεν περιελάμβανε κανέναν άλλον, ούτε είχε ανάγκη κάποιον, απλώς για να υπάρχει εκεί.
Ένιωθε δυνατή και σίγουρη ότι η ζωή της ήταν όμορφη και δεν σκεφτόταν τα κοινωνικά πρέπει, που επιβάλλουν σε όλους να είναι σε συντροφικά σχήματα ή σε οικογένειες, απλώς για να μην είναι μόνοι γιατί «αν είσαι μόνη σου, είσαι περίεργη, γεροντοκόρη και ξινή».
Ίσως, ως μοναχοπαίδι, η ίδια, είχε εκπαιδευτεί να ζει στον κόσμο της, να βρίσκει μαγεία στα δικά της πράγματα, σε εκείνα που την ευχαριστούσαν. Να επιζητεί τους φίλους, ή τους εραστές, από λαχτάρα να τους δει, όχι για να μην είναι μόνη. Επειδή ήθελε και όχι επειδή έπρεπε.
«Θα μείνεις μόνη σου και πώς θα ζήσεις;»
Κάποιες από τις κοπέλες, στο γραφείο, την άκουγαν προσεκτικά και δε μίλησαν. Και εγώ σκεφτόμουν, ότι την επόμενη φορά που θα νιώσω μόνη και θα ψάχνω, με ποιον θα βγω και πού να πάμε να περάσουμε την ώρα μας, κοιτώντας ο καθένας το κινητό του, θα κάνω μία προσπάθεια να εκτιμήσω αυτά που έχω και να απολαύσω την παρέα με εμένα, κάνοντας τα πράγματα που μου αρέσουν, χωρίς να δίνω εξηγήσεις και δικαιολογίες σε κανέναν.
Γιατί όταν καταφέρουμε να είμαστε χαρούμενοι «μέσα στα ρούχα μας», θα σχετιζόμαστε πολύ καλύτερα με τους άλλους.
Θα είμαστε καλύτεροι φίλοι και σύντροφοι.
