Η λειτουργία του θεάτρου είναι βαθιά ιαματική, ακόμη και στις μεγάλες απώλειες, ακόμη και στο πένθος. Και η κυρία Υψηλάντη στα ογδόντα της χρόνια δείχνει να το γνωρίζει καλά αυτό.
Στο θέατρο επιστρέφει από τις 18 Νοεμβρίου η σπουδαία ηθοποιός Αιμιλία Υψηλάντη. Στο θέατρο Αργώ, στη φωλιά της, στο σπίτι της, εκεί που έμαθε να αντιμετωπίζει τα πάντα, πόνο, λύπη και χαρές μέσα από τους ρόλους της, αποδεικνύοντας τη μεγάλη και βαθιά θεατρική της στόφα, αλλά και το μεγαλείο των σπουδαίων ηθοποιών. Η λειτουργία του θεάτρου είναι βαθιά ιαματική, ακόμη και στις μεγάλες απώλειες, ακόμη και στο πένθος. Και η κυρία Υψηλάντη στα ογδόντα της χρόνια δείχνει να το γνωρίζει καλά αυτό.
“Ο αιφνίδιος θάνατος της πολυαγαπημένης μας κόρης και μητέρας Μαρίνας γέμισε θλίψη την καρδιά μας .Ευχαριστώ όλους εσάς φίλους γνωστούς και άγνωστους για την συμπαράσταση σας και τα κύματα αγάπης που λάβαμε αυτές τις πολύ δύσκολες ημέρες του πένθους”. Με αυτό το λακωνικό μήνυμα ευχαρίστησε όλους όσοι της συμπαραστάθηκαν στον αδόκητο χαμό της κόρης της Μαρίνας, η οποία έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 55 ετών.
Η Αιμιλία Υψηλάντη τη θεατρική αυτή σεζόν ενσαρκώνει την Κυρία Κλάιν στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Νίκολας Ράιτ. Η ίδια είχε αποκαλύψει σε μεγάλη συνέντευξή της στο NEWS 24/7 πως βρίσκει πολλά κοινά σημεία με τον ρόλο της κυρίας Κλάιν στη σχέση με την κόρη της, Μαρίνα.
“Η σχέση με την κόρη μου επειδή είχα χωρίσει και ζούσαμε οι δυο μας είναι μία σχέση φοβερής εξάρτησης. Και αυτό πρέπει κάποια στιγμή να το λύσουμε γιατί πια έχουμε μεγαλώσει. Μπορεί να με κάνει οποιαδήποτε στιγμή ό,τι θέλει. Δεν ξέρω κι εμείς όμως πόσο θέλουμε να απεξαρτηθούμε από τα παιδιά μας. Και η Κλάιν όταν καταλαβαίνει ακριβώς τι πρέπει να κάνει για να απεξαρτηθεί η κόρη της, καταρρέει.
Τα χρησιμοποιούμε και εμείς τα παιδιά μας, τους ρουφάμε το αίμα, ζούμε μέσα από αυτά. Εμένα ας πούμε ακόμη και αν πάει η κόρη μου στην Ανταρκτική ο ομφάλιος λώρος θα είναι εδώ. Δεν έχει σημασία ούτε πόσο βλέπεις το παιδί ούτε πόσο μιλάς” έλεγε χαρακτηριστικά.
Η κυρία Υψηλάντη θα εξακολουθήσει τώρα να λειτουργεί σαν ομπρέλα προστασίας στην εγγονή της Άρτεμη. Όπως έκανε πάντα από τον ρόλο της γιαγιάς.
“Η σχέση όμως με το εγγόνι είναι πιο ανοιχτή. Ο ρόλος της γιαγιάς είναι πολύ ωραίος. Της μάνας είναι άχαρος. Η μάνα υποφέρει. Πρέπει να γίνεται και κακιά. Αυτή είναι και η δική μου μεγάλη χαρά. Να μεταδίδω στην εγγονή μου τις εμπειρίες μου. Οι δικοί μας γονείς μάς άφηναν μέσα στα σκοτάδια. Εγώ έχω τη χαρά του δασκάλου. Μπορώ να κάτσω και να πω μια ιστορία στη μικρή και να της δώσω κάποια εφόδια να προχωρήσει. Θέλω επίσης να την οπλίσω με αναμνήσεις. Όταν φύγω δηλαδή από τη ζωή να έχει τη μνήμη της γιαγιάς. Εγώ έχω την εσάρπα της γιαγιάς μου ακόμη και τη φοράω καμιά φορά. Η γιαγιά λειτουργεί προστατευτικά. Τη νιώθεις σαν προστατευτικό πέπλο.
Η εγγονή μου έχει χάσει τον πατέρα της νέο. Έχω την ανάγκη να είμαι δίπλα της, να τη στηρίζω. Έχω μια αίσθηση προστασίας. Ακόμη και όταν φύγω θέλω να μείνει αυτό σαν αίσθηση”.
