Διχασμένη φαίνεται να είναι και μάλιστα σε έντονο βαθμό η κοινή γνώμη σε ότι αφορά κρίσιμες αλλαγές στα θέματα επιμέλειας των παιδιών μετά το διαζύγιο, που προωθεί η Κυβέρνηση με νομοσχέδιο που αναμένεται σύντομα να κατατεθεί προς διαβούλευση στη Βουλή.

Το νομοσχέδιο αυτό θα προβλέπει, μεταξύ άλλων, την υποχρεωτική συνεπιμέλεια του παιδιού και από τους δύο γονείς σε περίπτωση διαζυγίου, σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε μέχρι σήμερα, με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο του 1983, όπου σε ποσοστό 92% την επιμέλεια του παιδιού την κερδίζει τελικά η μητέρα.

Οι διατάξεις προβλέπουν ότι ο γονέας που δεν διαμένει με το παιδί θα έχει δικαίωμα επικοινωνίας με αυτό στο 1/3 του χρόνου, με διαμονή του παιδιού στο σπίτι του για τουλάχιστον δέκα μέρες το μήνα και όχι ανά σαββατοκύριακο όπως ήταν πριν.

Η πρωτοβουλία αυτή της κυβέρνησης έχει ήδη πυροδοτήσει μεγάλες αντιδράσεις έχοντας αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές αλλά και ορκισμένους εχθρούς.

Από τη μία πλευρά είναι οι φεμινιστικές και άλλες οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, οι οποίες μιλούν για προσπάθεια επαναφοράς της πατριαρχίας, και του μισογυνισμού στην οικογένεια και βλέπουν πίσω από όλο αυτό ένα οργανωμένο διεθνές σχέδιο από ακροδεξιές, θρησκόληπτες και σκοταδιστικές οργανώσεις που πολεμούν όλο και πιο φανατισμένα τα στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών σε όλο το κόσμο.

Μάλιστα τελευταία ακούστηκε πολύ η άποψη ότι η ικανοποίηση αυτού του αιτήματος ίσης μεταχείρισης των γονέων, έχει τις ρίζες του σε ένα κίνημα της ακροδεξιάς Αμερικής, το Father Rights Movement (FRA).

Από την άλλη, βρίσκονται αυτοί που υποστηρίζουν ότι το νομοσχέδιο λύνει μία άδικη αντιμετώπιση σε ότι αφορά τα δύο φύλα καθώς ο νόμος όπως εφαρμοζόταν μέχρι σήμερα θεωρούσε ότι η επιμέλεια θα πρέπει να πηγαίνει κατά κανόνα στη μητέρα γιατί αυτή, ως γυναίκα, είναι καταλληλότερη από τον άντρα για να αναλάβει το συγκεκριμένο ρόλο.

Τραυματικό γεγονός για τα παιδιά

Γενικά το θέμα είναι ιδιαίτερα πολυσύνθετο, καθώς έχει ποικίλες κοινωνικές, νομικές, και πολιτικές προεκτάσεις για να χαρακτηριστεί απλουστευτικά ως μία κόντρα, ανδρών vs γυναίκών.

Σε τελική ανάλυση, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να εξετάσουμε την επίδραση που έχει στο παιδί, η βίαιη αποκοπή από τον ένα από τους δύο γονείς με δικαστική απόφαση, όπως είναι ο κανόνας σήμερα.

Δεν νομίζουμε ότι διαφωνεί κανείς ότι συνιστά ένα τραυματικό γεγονός για το παιδί και το γονέα και μία αδικαιολόγητη διάσπαση του ισχυρού ψυχικού δεσμού που έχει το τέκνο αναπτύξει με τον γονέα και αφαιρείται από τη ζωή του.

Εδώ πρέπει να συνυπολογίσουμε και τα τραγικά ποσοστά των γάμων που τελικά καταλήγουν σε διαζύγιο.

Στη χώρα μας ένας στους τρεις γάμους διαλύεται πράγμα που σημαίνει ότι τα παιδιά που θα βιώσουν το χωρισμό των γονιών τους και την απώλεια της καθημερινής επαφής από τον ένα γονέα δεν είναι μία μικρή μειοψηφία, αλλά ένας ιδιαίτερα σημαντικός αριθμός των αυριανών ενήλικων μελών της κοινωνίας. Και φυσικά αφορά το ένα τρίτο των παντρεμένων ζευγαριών γεγονός που κατατάσσει το ζήτημα ως ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα

Από την άλλη βέβαια δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στο ότι ακόμα και σήμερα οι γυναίκες βρίσκονται σε πιο ευάλωτη κατάσταση σε σχέση με τους άντρες.

Δεν έχει ακόμα επιτευχθεί η ισότητα στην εργασία, σε ότι αφορά τις θέσεις που καταλαμβάνουν και τους μισθούς που απολαμβάνουν.

Δεν έχουν ακόμα κατακτήσει ίσο ρόλο σε υψηλές θέσεις ευθύνης σε κοινωνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς και άλλους χώρους, που ακόμα το αντρικό φύλο έχει προνομιακή μεταχείριση.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να γείρουν τη πλάστιγγα, υπέρ του άνδρα, όταν ένα δικαστήριο θα πρέπει να αποφασίσει π.χ τη μόνιμη κατοικία του τέκνου σε ένα νέο πλαίσιο, που δεν θα τα λαμβάνει, ενδεχομένως, όλα αυτά υπόψη.

Ξέρουμε επίσης, καθώς έχουν γίνει πολλές έρευνες για αυτά τα θέματα, ότι η γυναικεία χειραφέτηση και η ισότητα έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Ξέρουμε ότι η έμφυλη βία και η βία μέσα στην οικογένεια αγγίζει κυρίως γυναίκες, σε τρομακτικό βαθμό.

Σίγουρα η πατριαρχία είναι ακόμα εδώ, αλλά καλό είναι ένα τέτοιο ζήτημα που αφορά πρώτα και πάνω από όλα την ψυχική υγεία χιλιάδων παιδιών να μην το αντιμετωπίζουμε ως άλλον ένα πόλεμο των δύο φύλων.

Πολλά παιδιά εξάλλου είναι ήδη «θύματα» του...