Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξεκινά η μεγάλη μάχη, που καλούνται να δώσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες για μια θέση στο Πανεπιστήμιο της επιθυμίας τους.
Νεαρά παιδιά που προετοιμάζονται τουλάχιστον δυο χρόνια -ίσως και παραπάνω σε κάποιες περιπτώσεις- για να πετύχουν! Μια διαδικασία αρκετά δύσκολη, επίπονη, με άγχος και αυτοθυσία, με ανησυχία και συχνά αρνητικά συναισθήματα. Η μεγαλύτερη ανησυχία των μαθητών και των γονιών έχει να κάνει με την επιτυχία ή την αποτυχία. Έχουμε μάθει προφανώς να συνδέουμε άμεσα την επιτυχία με την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο.
Πληροφορίες και συμβουλές δίνει η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, δρ. Βάνα Παπακίτσου
Με την επιτυχία τα πράγματα σίγουρα είναι πιο εύκολα. Τα θετικά συναισθήματα κατακλύζουν μαθητές και γονείς. Όλα γίνονται ευχάριστα και δεν υπάρχει κάτι να σκεφτούμε, να επανεστιάσουμε ή να αναρωτηθούμε. Αν δεν έρθει, όμως, το επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό θεωρείται συχνά αποτυχία, το βάρος είναι μεγάλο, η απογοήτευση βαριά και οι προσδοκίες της οικογένειας χάνονται.
Είναι όμως έτσι; Μπορεί να θεωρηθεί όντως αποτυχία η μη εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο; Το πώς θα ερμηνεύσουμε αυτήν την αποτυχία, η οπτική που θα επιλέξουμε να δούμε το αποτέλεσμα αυτής της δοκιμασίας, θα ενισχύσει το παιδί μας, για να έχει μια καλή πορεία στο μέλλον.
Τι μπορούμε να κάνουμε όταν το παιδί δεν πετυχαίνει το στόχο στις Πανελλήνιες
Αρχικά πρέπει να τονίζουμε ότι η ζωή δεν αρχίζει, αλλά ούτε τελειώνει με τις Πανελλήνιες. Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα και επιλογές που μπορεί να οδηγήσουν προς την επιτυχία. Αυτή την επιτυχία που ορίζει ο καθένας μέσα του και όχι αυτή που ορίζουν οι άλλοι για εμάς.
Μπορούμε να είμαστε επιεικείς και ως ενήλικες να αναλογιστούμε δικές μας μικρές ή μεγάλες αποτυχίες, που μας έχουν οδηγήσει σε μελλοντικές επιτυχίες. Άρα μπορούμε να εκτιμήσουμε την προσπάθεια που έκανε το παιδί μας και να το ενισχύσουμε, ότι μπορεί ακόμη περισσότερα αν το αποφασίσει.
Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, άλλες επιλογές και τρόποι να αξιοποιήσει τα ταλέντα και τις δεξιότητές του. Πρωτίστως, όμως, πρέπει να αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει, το παιδί να χαλαρώσει, να κάνει μια αποτίμηση της κατάστασης και να σκεφτεί τι άλλο θα ήθελε να κάνει εναλλακτικά ή ακόμη και να ξαναδώσει Πανελλήνιες μια ακόμη φορά την επόμενη χρονιά.
Οφείλουμε να υπενθυμίζουμε ότι οι Πανελλήνιες εξετάσεις είναι μόνο μια στιγμή στη ζωή των παιδιών, που επιλέγουν να διαγωνιστούν σε αυτές. Δεν πρέπει να καθορίζουν τη ζωή τους, ούτε και να θεωρούνται η αρχή και το τέλος μιας επιτυχημένης πορείας.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πολλοί πέτυχαν στις Πανελλήνιες και δεν εξάσκησαν ποτέ το επάγγελμα, το οποίο σπούδασαν και άλλοι που απέτυχαν στις εξετάσεις, αλλά είχαν μια λαμπρή πορεία σε άλλον τομέα, που επέλεξαν οι ίδιοι. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν μια επιλογή στα 17 ή 18 έτη μας είναι εκείνη που θα ακολουθήσουμε για μια ζωή ή εκείνη που θα επιθυμούμε με το ίδιο πάθος στα 30 ή 40 έτη μας. Αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε είναι, ότι μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία, μαθαίνουμε τα όριά μας, τα δυνατά σημεία μας, τις αδυναμίες μας και γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η αποτυχία είναι σίγουρα ο δρόμος προς την επιτυχία!
Πηγή: iatropedia
